- πάριον
- Αρχαία ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας στη Μυσία, που ιδρύθηκε από Μιλήσιους, Eρυθραίους και Πάριους αποίκους (Στράβων, ΙΓ’ 588). Τον 5o αι. π.Χ. αποτελούσε μέλος της δηλιακής συμμαχίας. Αργότερα (302 π.Χ.) συμμάχησε με τον Λυσίμαχο, τον βασιλιά της Θράκης και έπειτα με τους βασιλιάδες της Περγάμου. Στα χρόνια του Αυγούστου, έγινε ρωμαϊκή αποικία με το όνομα Αποικία Παριανή Ιουλία Αυγούστου. Σε αυτήν υπήρχε μεγαλοπρεπής βωμός που, όπως λέγεται, ήταν έργο του αρχιτέκτονα Ερμοκρέοντα, ο οποίος τον έχτισε με υλικά των ναών του Απόλλωνα Ακταίου και της Αρτέμιδας της Αδράστειας. Εκεί λατρευόταν ο Απόλλων ο Ακταίος και κυρίως ο Έρως, του οποίου υπήρχαν ναοί και αγάλματα. Σύμφωνα με πληροφορίες που μας παρέχει ο Στράβων, στο Π. υπήρχε ένα γένος που λεγόταν Oφιογενείς, τα μέλη του οποίου είχαν την ιδιότητα να θεραπεύουν τα δαγκώματα των φιδιών. Σώζονται αργυρά νομίσματα της πόλης, του 4ου αι. π.Χ., τα οποία παριστάνουν τον τετράπλευρο βωμό και έχουν την επιγραφή «Απόλλωνος Ακταίου Παριανών». Στους χριστιανικούς χρόνους το Π. υπαγόταν εκκλησιαστικά στην επαρχία του Ελλησπόντου και ήταν μία από τις 16 επισκοπές της.
* * *τὸ, Α(κατά τον Ησύχ.) «πιστόν, κάτοχον».
Dictionary of Greek. 2013.